ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ

Ήτανε κάποτε ένα αστέρι, ούτε πολύ μεγάλο, ούτε πολύ μικρό. Κανονικό, σαν εκατομμύρια άλλα. Είχε έρθει η ώρα να φύγει, να ταξιδέψει λίγο και να χαθεί. Όσο κι αν το περίμενε όλη του τη ζωή, στενοχωριόταν. Δεν ένιωθε έτοιμο για τη βουτιά στο κενό. Η ιδέα ότι δεν θα το ξανάβλεπε ποτέ κανείς, του ήταν αβάσταχτη. Σκεφτόταν, ότι παρόλο που δεν ήταν πολύ λαμπερό, θα υπήρχε τουλάχιστον ένας θαυμαστής που θα το έβλεπε όταν κοιτούσε τον ουρανό. Η πιθανότητα να είναι ορατό, το ηρεμούσε. Αντίθετα, το τρόμαζε η πτώση. Παρόλο που ήξερε ότι με την φωτεινή του ουρά θα αποκτούσε πολλούς θαυμαστές και πολλοί απ’ αυτούς θα του εμπιστεύονταν τις ευχές τους, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον ουρανό. Αν και δεν είχε επιλογή, θα έπεφτε ούτως ή άλλως, αποφάσισε να μοιραστεί τους φόβους του με την Πούλια, το  αστέρι που το ήξεραν όλοι και έλαμπε αιώνια. Εκείνη, αφού το άκουσε με προσοχή του είπε: «Θαυμάζεις κάτι που δεν έχεις: την αιώνια λάμψη. Όμως, αν την είχες, μπορεί να είχες βαρεθεί. Έρχονται στιγμές που ζηλεύω τους φίλους σου και σένα που έχετε την μοναδική ευκαιρία μιας μεγαλοπρεπούς πτώσης. Τα περισσότερα πράγματα που θεωρούνται δεδομένα, οι άνθρωποι τα προσπερνούν. Γι αυτό μη στενοχωριέσαι. Να χαίρεσαι που έχεις τη δυνατότητα να λάμψεις έστω και μία φορά».Το αστέρι πήρε θάρρος απ’ τα λόγια της και ετοιμάστηκε να βουτήξει στο κενό κάνοντας κι αυτό μια ευχή: να πραγματοποιήσει όλες τις ευχές που θα του εμπιστεύονταν.